overbegrazing tegen woestijnvorming

Door op het juiste moment intensief te begrazen gaat Allan Savory de woestijnvorming tegen, kijk maar eens naar deze TED.

Groeten, Wilfried.

Gezien leuk filmpje. Ik denk wel dat er meer voor nodig is als alleen dit initiatief, maar in ieder geval een mooie start. Kuddes van dieren brengen grote vruchtbaarheid, maar telang en ze vernietigen zichzelf net als de mens die het nomadisch ook beter doet dan op één plaats.

Ik heb er ondertussen op youtube nog wat meer over gevonden.
Een iets langer exposé

Overbegrazing denk ik niet dat je het kan noemen, maar wel het nabootsen van de grote trek van de grote zoogdieren in enorme kuddes. 25 000 schapen in 1 kudde die actief geherderd wordt...

mob grazing wordt het genoemd.

gras verder af laten grazen maar ook veel langer bij laten komen, hierdoor bouwt gras een veel dieper wortelstelsel op dan kort begraasd gras.

als je er meer over wilt vinden op het internet kun je zoeken op de namen van het clubje dat hier mee bezig is, alan savory dus, die als eerst hierin pionierde onder de naam holistic land management, darren doherty en joel salatin. en nog een aantal.

de naam die nu veel wordt gebruikt is regenag, staand voor regenerative agriculture. erg interessant.

Ik begreep niet goed het antwoord op de laatste vraag. Er was geen eten maar hij verdriedubbelde de kudde vee zonder bij te voeren door ze te laten voortbewegen. Maar wat aten ze dan?

Kort samen gevat gaat het om de aarde niet bloot te laten liggen en genoeg meststoffen toe te voegen. Net als in Greening the dessert, maar dan vanuit ander gezichtspunt. Ik zou die 2 methodes wel eens naast elkaar getest willen zien.

Bij dieren is er ook milieu vervuiling, methaan bijv. En is zoveel beesten op een klein oppervlakte wel diervriendelijk?

Als je teveel dieren op kleine opp laat lopen krijg je toch juist kaal land. Denk aan kippen.

De dieren symboliseren grote rondtrekkende kuddes van eigenlijk verschillende grazers, zoals je ze in Afrika, Noord amerika en delen van Azië nog ziet. Deze kuddes behouden de grote open graslanden, dus half open terrein waar veel soorten afhankelijk van zijn. De kuddes eten alles op, poepen/urineren alles onder, trappen alles dicht op de bodem en verlaten het terrein weer snel. Kortom ze brengen alles terug tot een begin punt (kale grond/wel al evt. beworteld / organisch materiaal en voedingsstoffen in de grond / de grond neemt door het organisch materiaal in de grond beter water op), waaruit zich alles weer kan herstellen, dus de successie naar iets anders vindt niet plaats. Greening the dessert is in die zin niet natuurlijk, omdat de mens alles kunstmatig doet en meer via een bossysteem en dus niet via een grassysteem werkt. Daarbij worden hier ook veel onnatuurlijke soorten voor het gebied gebruikt, hoewel het resultaat natuurlijk geweldig is. Zij creëren een mulchlaag, schaduw, windbescherming, wateropvang mogelijkheden). Bij de natuurlijke kuddes moet je niet kijken wat wel en niet diervriendelijk is, want mensen zijn geen grazers bij de kunstmatige kuddes is het allemaal bijzonder ingewikkelt gezien ze kunstmatig zijn. De dieren hier zijn ook maar zelden natuurlijk. In een natuurlijk systeem kunnen er nooit meer grazers zijn als wat het systeem aan kan, dus de dieren die te veel zijn zullen verdwijnen. Hierin spelen de roofdieren/aaseters een belangrijke rol, die helaas in de onnatuurlijke situaties niet vaak in meebegrepen zijn. Hoewel de mens natuurlijk dan het roofdier is. Het enige dier dat de wereld vervuild is de mens en niet de grazer. Wij halen het balans weg, dus grote natuurlijke trekkende kuddes grazers zijn geen milieuverontreiniging die vernietigd moeten worden.

Alan Savory heeft het op een bepaald moment ook over die predatoren. Haal ze weg en je kunnen verspreid zich waardoor het land geen tijd heeft om zich te herstellen. Haal ze er weer bij en je krijgt compacte, rondtrekkende kuddes. De herders gaan die functie nu innemen aangezien de meeste predatoren niet meer in voldoende aantallen aanwezig zijn en de kuddes dan ook niet om nederzettingen heen gaan.

Daar ligt tevens het probleem voor een duurzame wereld. Onze nederzettingen zijn te groot en belemmerend voor de natuur. Daarbij moeten de predatoren weer vrij zijn net als de grazers, zodat wij ons weer op andere zaken kunnen concentreren. We kunnen beter de natuur helpen groeien en bloeien, dan hem als een god te sturen en daarbij het evenwicht steeds maar weer proberen te herstellen. Ook moeten we onze plaats weer innemen in de natuur om ons voortbestaan te verzekeren (dat betekent natuurlijk wel dat we minder oud zullen worden / misschien maar beter ook / gevolgen medicijnen, gevolgen milieu, overbevolking, ouderdomsziektes, verzorgingsmogelijkheden). We zijn zelf te veel gedomesticeert door onszelf, wat de mensheid de nek gaat kosten. Natuurvolkeren leven heel intensief, maar qua het totaal beeld van hun leven ervaren ze het leven wellicht meer dan wij, omdat we in een fantasiewereld vastzitten en maar weinig tijd hebben om echt te leven. Velen zijn bezig met spelletjes, bellen, met zichzelf, carriëre, zelf bepalen wat ze doen, vrij zijn (denkbeeldig), grootsheid uitstralen, consumeren... Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen en de een bezit meer van het consumentisme en individualisme dan de ander. Een muis leeft qua levenservaring ongeveer evenlang als ons, omdat hij heel snel en intensief leeft. Hetzelfde geldt voor dieren die veel ouder dan ons worden. Zelfs over planten kan gediscussiëert worden in of ze wel of geen bewustzijn hebben. Tenslotte communiceren planten op meerdere manieren met elkaar en communiceren planten ook met dieren en paddenstoelen. Dat doen ze met chemische stoffen. Wetenschap heeft wel aangetoont dat de mens niks bijzonders is in vergelijking met de rest van het leven.